In Memoriam

The Rainbow Bridge

Just this side of Heaven is a place called Rainbow Bridge.

When an animal dies that has been especially close to someone here, that pet goes to Rainbow Bridge. There are meadows and hills for all of our special friends so they can run and play together. There is plenty of food, water and sunshine and our friends are warm and comfortable. All the animals who had been ill and old are restored to health and vigor; those who were hurt or maimed are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by. The animals are happy and content, except for one small thing: they each miss someone very special, someone who was left behind.

They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance. His bright eyes are intent; his eager body begins to quiver. Suddenly, he breaks from the group, flying over the green grass, faster and faster. You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you cling together in joyous reunion, never to be parted again. The happy kisses rain upon your face; your hands again caress the beloved head, and you look once more into those trusting eyes, so long gone from your life, but never absent from your heart.

Then you cross the Rainbow Bridge together…

*Author Unknown*

Caleb, Kayleigh’s Jollification

* 4 december 2011 – ✞ 14 december 2022

‘Halt Mich nur ein bisschen, bis Ich schlafen kann’

Onze grote, lieve en trouwe vriend, knuffelbeer en maatje, Caleb werd ziek in het najaar van 2022. Na onderzoek bij de dierenarts bleek hij longvlies tumoren te hebben. En voordat we over de eerste schrik heen waren, moesten we in december afscheid van hem nemen. Caleb wilde en kon niet meer. Op 14 december 2022 blies hij z’n laatste adem uit. Hij is 11 jaar geworden. Caleb kwam uit het laatste nest van Dane en was voor ons een geweldige opvolger van zijn vader. Verschillende van zijn nakomelingen zetten zijn genen voort en we hebben het geluk gehad dat we zelf uit zijn laatste nest een teef hebben kunnen aanhouden.

Wetende dat Caleb niet onnodig heeft geleden en dat hij nu geen pijn meer heeft, willen we uiteraard onze dierenarts bedanken voor de fijne zorg en ook Renate Weemhof van Communicaid.nl voor de fijne en prachtige consulten met Caleb. Dit was voor ons van onschatbare waarde. Dag lieve Caleb, ‘till we meet again.

* 13-10-2002 – ✞ 20-8-2018

Lieve Morgan.

Als schattig, klein, blauw wolkje kwam je in ons leven. Samen hebben we heel wat avonturen beleefd en je hebt ons veel gegeven. We hebben vooral veel van je geleerd, wijze levenslessen zullen we maar zeggen. En daar zijn we jou heel erg dankbaar voor. Met jou hebben we geleerd, wat onvoorwaardelijke liefde van een hond inhoudt. Nu ben je onze “blauwe engel” en in ons hart leef je nog heel duidelijk voort. Dank je lieve schat voor alles. Tot later, met heel veel liefde.

*  19 september 2001 – † 27 maart 2015

Dear old friend, I wish you were here,
We had so much fun, you filled me with cheer
When times were hard you stayed by my side,
Always a friend till the day you died
I still can’t believe that you’ve gone away,
I think of you always, every day
But, I know in my heart that one day I will see,

My dear old friend come running to me

Dag lieve Purdey, we hebben heel veel van je gehouden en missen je vreselijk

Greet, Johan, Thineke en Mark

* Alteveer 18 oktober 1999 – † Amersfoort 19 mei 2014

Everywhere we go, Every smile we see Dancin’ in moon light, we know you are free. I know you are there, smilin’ back at us ‘Cause we can see your star, shinning down on us.

Till we meet again our angel.

Symbiose – Sym – Our dog with a smile and a everlasting twinkle in his eyes.

Op maandag 19 mei 2014 hebben wij afscheid moeten nemen van onze allerliefste Sym. Sym is altijd een heel actieve en sterke hond geweest met een heel lief en zeer goed karakter. Altijd even blij, met een twinkel in zijn ogen en een glimlach rond zijn snuit. Hij genoot vooral wanneer hij in zee mocht ravotten en mee ging naar de Eifel. Rennen en ravotten in alle kleine stroompjes die wij tegen kwamen. Nimmer kreeg hij er genoeg van en het kon hem niet uitdagend genoeg zijn.

December 2013, werd hij overvallen door het “Geriatrisch Vestibulair Syndroom”. Het vestibulair syndroom is een probleem aan het evenwichtsorgaan en zorgt ervoor dat de hond zijn evenwicht niet meer kan bewaren. Zijn achter pootjes kon hij niet meer gebruiken en zijn ogen vlogen van links naar recht. Hierdoor was hij verschrikkelijk misselijk.

Even dachten wij dat Sym ons toen ging verlaten, niets was minder waar. Na een weekje Sym elke keer naar buiten te dragen en heel voorzichtig met ondersteuning weer wat laten lopen, heeft onze sterke kanjer de draad weer op kunnen pakken en was hij met een paar weekjes weer goed te doen. Helemaal de oude is hij niet meer geworden en was toch altijd een beetje wankel op de pootjes, maar kon nog heerlijk mee en had nog veel plezier in de dagelijkse wandelingen. Helaas is een tumor in zijn neus hem fataal geworden – een tumor die niet verwijderd kon worden en zorgde voor moeilijkheden bij het ademhalen en bijna niet te stoppen bloedingen.

Op 19 mei 2014 is onze lieve Sym thuis, heel dicht bij ons – heel rustig ingeslapen – Sym is 14,5 jaar geworden. Wij brengen hem terug naar de plaats waar hij zo verschrikkelijk gelukkig geweest is – de woeste heuvels en stromen van de Eifel.

Wij missen hem verschrikkelijk, maar gunnen hem zo deze rust.

9 november 1999 – 3 december 2013

Dane (Multi Champion) 3 December 2013 was jouw laatste dag bij ons. In de week hiervoor hebben we de o zo moeilijke beslissing moeten nemen, om je te laten gaan. Je was op en kon nog amper op je pootjes staan. Het was erg moeilijk om je hiermee te zien worstelen, want je was altijd zo “eager” om alles en iedereen in de gaten te houden…. je zou toch eens iets missen.

Lieve Dane, ik wilde dat ik de klok kon terugzetten. De bijna 6 jaar, die je bij ons mocht zijn, zijn omgevlogen. De dag dat we je ophaalden is nog maar zo kort geleden. We voelen ons bevoorrecht, jou te hebben gekend en 2 prachtige nakomelingen van je te hebben. We zullen jou, onze lieve knuffelbeer, nooit vergeten en je wordt erg gemist. Tot later, lieverd!

I stood by your bed last night, I came to have a peep. I could see that you were crying, You found it hard to sleep. I whined to you softly as you brushed away a tear, “It’s me, I haven’t left you, I’m well, I’m fine, I’m here.” I was close to you at breakfast, I watched you pour the tea, You were thinking of the many times, your hands reached down to me. I was with you at the shops today, Your arms were getting sore. I longed to take your parcels, I wish I could do more. I was with you at my grave today, You tend it with such care. I want to re-assure you, that I’m not lying there. I walked with you towards the house, as you fumbled for your key. I gently put my paw on you, I smiled and said ” it’s me.” You looked so very tired, and sank into a chair. I tried so hard to let you know, that I was standing there. It’s possible for me, to be so near you everyday. To say to you with certainty, “I never went away.” You sat there very quietly, then smiled, I think you knew… In the stillness of that evening, I was very close to you. The day is over… I smile and watch you yawning and say “good-night, God bless, I’ll see you in the morning.” And when the time is right for you to cross the brief divide, I’ll rush across to greet you and we’ll stand, side by side. I have so many things to show you, there is so much for you to see. Be patient, live your journey out…then come home to be with me.

Author Sammie Klaehn

* 3 augustus 2003 – 12 oktober 2017

Onze geweldige Gift. Een hond om nooit te vergeten. Hoe eigenwijs en koppig ze soms ook kon zijn. Maar wat een ontzettend lief en prettig karakter had ze en wat een geweldige moeder was ze. Een hond uit duizenden, oftewel een ‘true gift’. Er gaat geen dag voorbij, zonder dat ik aan haar denk en nog steeds als ik denk aan Gift en aan de dag dat we van haar afscheid moesten nemen, doet het pijn en krijg ik tranen in mijn ogen. Een onvergetelijke hond. Gelukkig leeft ze voort in haar kinderen en kleinkinderen.

If the whole world was watching I’d still dance with you

Drive highways and byways to be there with you

Over and over the only truth 

Everything comes back to you

30 mei 1999 – 18 mei 2013

Lieve Bruce,

op 18 mei 2013 moesten wij met jou naar de dierenarts. Je was onverwachts getroffen door hersenbloedingen en daarom was je onrustig en kon je je niet meer goed bewegen. Jij, de Bruce die alles kon, lief was en trouw, het was hartverscheurend om te zien hoe jij ondanks jouw plotselinge handicap steeds veiligheid en geborgenheid zocht bij jouw baasjes. Het voelt verschrikkelijk dat wij de beslissing hebben moeten nemen jou te laten gaan. Vergeten kunnen wij jou nooit. Je staat bij ons op tientallen films en honderden foto’s. Je ging immers ook altijd mee op vakantie en de auto was jouw auto, jouw tweede huis. Als jij niet mee zou kunnen viel die vakantiebestemming gewoon af. Jammer genoeg konden wij jou met boottochtjes nooit plezieren, daar had je merkbaar een hekel aan. Bruce je kwam bij ons op 27 maart 2005. Wij vonden jou in Alteveer bij Kayleigh’s Border Collies van Thineke en Mark en al meteen bij onze eerste ontmoeting was sprake van liefde op het eerste gezicht. Wij kozen jou niet, jij koos ons! Je was geboren op 30 mei 1999 en toen dus al bijna zes jaar oud. Maar dat kwam juist bijzonder goed uit want om medische redenen moest ik veel bewegen en jij was daarbij mijn ideale metgezel. Je hebt door bos en heide heel wat kilometers naast de fiets gerend. Toen je op een kwade dag in mei 2010 de kruisbanden van je linker achterpoot scheurde was het rennen naast de fiets voorbij. Maar daarvoor in de plaats gingen we na jouw herstel extra veel lopen. Op een keer, nadat het een nacht in januari 2011 enorm hard gesneeuwd had gingen we stoutmoedig met de four wheel drive het bos in. Jij vond het prachtig om steeds de auto in te halen en voorop te rennen. Tot je slipte en daarbij de kruisbanden van je rechter achterpoot scheurden. Ook daarop volgde een operatie maar daar ben je nooit echt van hersteld. Onafscheidelijk waren wij en bleven wij. Hoezeer wij ook aan elkaar hingen, jij was ook voor andere leden van de familie en vrienden ongelooflijk lief en meegaand. Gelukkig maar, want tijdens mijn ziekenhuisopnames miste ik jou wel, maar ik hoefde mij over jou in ieder geval niet echt zorgen te maken. Er waren altijd wel mensen die jou wilden opvangen. Bruce, jij hebt voor mij, jij hebt voor ons zo ongelooflijk veel betekend dat het heel moeilijk is om aan het idee te wennen dat je er niet meer bent en nooit meer zult zijn. Maar wij dragen je mee in ons hart. Jouw as krijgt een mooi plekje in de tuin en in de hemel die wij ons voorstellen zullen wij weer bij elkaar zijn.

Tot dan lieve vriend, Semper Fidelis.

Andy & Marrie Voogd,

Nunspeet

27 augustus 2001 – 22 juni 2012

Op vrijdag 22 juni 2012 hebben we afscheid moeten nemen van onze lieve Beertje. Doof geboren en later in haar leven lijdend aan primaire epilepsie, waardoor ze verschillende medicijnen moest slikken, werden de bijwerkingen haar uiteindelijk noodlottig. Haar lichaam wilde niet meer. En met veel pijn in ons hart hebben we haar laten gaan.

Beertje was een geweldige hond om mee te leven. Altijd vrolijk en lol in haar leven. Ze was voor ons de “pretletter” van de roedel en dankzij haar hebben we veel geleerd over dove honden. De doofheid van Beertje was vrij makkelijk om mee te leven, na wat denkwerk en een goed boek hierover te hebben gelezen. Maar epilepsie is even een heel ander verhaal.

Voordat we Beertje hadden, wisten we al hoe desastreus deze ziekte is voor een hond en zeker bij Border Collies. En mochten we al twijfels hebben gehad, dan heeft Beertje ons nog eens goed voor ogen gehouden, wat deze ziekte inhoudt. Dit wens je niemand toe. Beertje was een engeltje, ons zonnetje in huis. Een unieke hond, die we nooit zullen vergeten. Haar “gejodel” klinkt nog na in ons hoofd. Nu heeft ze rust en nergens meer last van en die gedachte doet ons enorm goed.

Lieve Beertje, we missen je vreselijk, maar weten dat het zo goed is. Tot later lieve malloot!

When I look into your eyes
It’s like watching the night sky
Or a beautiful sunrise
There’s so much they hold
And just like them old stars
I see that you’ve come so far
To be right where you are
How old is your soul?

I won’t give up on us
Even if the skies get rough
I’m giving you all my love
I’m still looking up

And when you’re needing your space
To do some navigating
I’ll be here patiently waiting
To see what you find

‘Cause even the stars they burn
Some even fall to the earth
We’ve got a lot to learn
God knows we’re worth it
No, I won’t give up

Gedeeltelijke tekst uit: “I won’t give up”
van Jason Mraz

28 oktober 1994 – 20 maart 2012

“If there are no dogs in Heaven,
then when I die I want to go
where they went.”

Will Rogers, 1897-1935

Jan (Kayleigh’s Eagle Heart, Nederlands kampioen, Winster 1997) is geboren op 28 oktober 1994, in een nest van acht en uit het allereerste nest van onze lieve Scott, heeft Jan voor ons enorm veel betekend. Tot het laatste moment stond Jan volop in het leven. Ze heeft in de showring gestaan – werd Nederlands kampioen en behaalde de Winster titel in 1997 – heeft samen met Mark schapen gedreven en was bovenal een lieve knuffelhond. Maar ook bij ons in de roedel de leidster en tot het laatste moment kon een hond, die te lomp deed of chagarijnig naar haar deed, een snauw krijgen. Er werd niet over haar heen gelopen!

Meer dan 17 jaar hebben we lief en leed gedeeld, maar dan komt het moment dat je de knoop moet doorhakken…. Jan vond het genoeg en weigerde ieder soort voer, dat we haar aanboden. Met heel veel verdriet in onze harten, hebben we afscheid van onze ‘campione’ genomen.

We weten, dat ze nu zonder pijn is en dat ze haar welverdiende rust heeft gekregen. Dag lieve Jan, we missen je heel erg en hopen je als de tijd daar is, weer terug te zien.

The dogs who’ve shared our lives.
In subtle ways they let us know
their spirit still survives.
Old habits still make us think
we hear a barking at the door.
Or step back when we drop
a tasty morsel on the floor.
Our feet still go around the place
the food dish used to be,
And, sometime, coming home at night,
we miss them terribly.
And although time may bring new friends
and a new food dish to fill,
That one place in our hearts
belongs to them…
and always will.

—Linda Barnes —

We were silenced by the night
But you and I, we’re gonna rise again
Divided from the light
I wanna love the way we used to then

15-03-1994 – 03-04-2007

Chip kwam bij ons als herplaatser na een zoektocht op internet. Eigenlijk vonden we haar te oud, maar bij aankomst werden we enthousiast begroet door een jonge hond, en dat bleek Chip te zijn. Ze kwam op proef op 2e kerstdag 2004 en is nooit meer weg gegaan, ze stal direct onze harten met haar jeugdige, eigenwijze en toch intelligente gedrag. Chip hoorde direct bij het gezin en ze ging ook overal mee naar toe, elke vakantie was ze erbij. Een lijn hebben we nooit nodig gehad, ze liep niet weg en luisterde uitstekend, ze was heel goed opgevoed. Helaas kreeg ze een ziekte die haar uiteindelijk fataal geworden is. Op 3 april 2007 hebben we haar laten inslapen, haar lichaam was op, haar geest nog lang niet. En wat was het afscheid nemen zwaar, weken later missen we haar nog elke dag.

We hebben enorm genoten van de tijd dat Chip bij ons was, ze was een hele lieve Border die met alles en iedereen goed op kon schieten. Alleen andere honden die groter waren kon ze niet velen, maar voor de rest was het een Border die nergens problemen mee had. Je kon heerlijk met haar wandelen, het spelen hield pas op als we “AFGELOPEN!” zeiden en ze was onvermoeibaar. Maar ze kon ook lekker lui liggen slapen in het gras.

We denken nog elke dag aan Chip en geen enkele hond zal zijn zoals zij was. Gelukkig hebben we onze herinneringen in de vorm van foto’s en haar website.

Anja en Richard Klavers

De leegte zonder jou
is met geen pen te beschrijven
De leegte zonder jou
zal altijd bij ons blijven
Maar veel fijne herinneringen
verzachten onze smart
Voorgoed uit ons midden
maar altijd in ons hart

We leerden je kennen als een klein bolletje wol
Jouw leven was toen al vol lol
Rennen en springen
En veel gekke dingen
Toen we jouw een keer hadden bezocht
Waren we meteen verkocht
We hebben een mooie tijd op de camping beleefd
Meid wat heb je snel geleefd
De schapen waren je lust en je leven
Al was het ook maar even
Er gebeurde plots iets geks in jouw kop
We dachten: wanneer houdt het op
Alles hebben we gedaan
Maar je ontkwam er niet aan
Onverwacht snel en zonder ontkomen
Hebben we afscheid genomen
We hebben nu een andere lieve meid
Maar jouw herinnering raken we niet kwijt

Cor, Corrie en je maatje Toby

18-12-1991 – 9-8-2006

31-3-1995 – 8-6-2006

Op donderdag 8 juni 2006 hebben we heel plotseling afscheid moeten nemen van onze lieve Sioux. De dag ervoor kreeg Sioux buikklachten, die na een bezoekje aan de dierenarts + medicatie, niet echt over gingen. Dus op donderdag weer naar de dierenarts, die een rontgenfoto maakte. Hierop was te zien dat ze een grote tumor in de buik had en om te zien hoe ernstig de situatie was, is er een kijk-operatie gedaan. Hieruit bleek het om een tumor aan de nieren te gaan en aangezien de tumor al vergevorderd was en niet operabel, hebben we een harde beslissing moeten nemen en Sioux moeten laten gaan. We waren totaal niet voorbereid en afscheid nemen was er niet echt bij, maar het is een grote troost, dat ze een lange lijdensweg bespaard is gebleven. Sioux heeft tijdens haar leven ons heel wat vrolijke – en vooral hilarische – momenten bezorgd en leeft voort in haar nakomelingen.

Sioux, eigenwijs als je was, eigenwijs ben je ook ertussenuit gepiept. We missen je vreselijk en het zal lang duren, voordat jouw lege plek weer gevuld is.

Everywhere I go, Every smile I see
I know you are there, smilin’ back at me
Dancin’ in moon light, I know you are free
‘Cause I can see your star, shinning down on me.

02 maart 1991 – 11 november 2005

“If tears could build a stairway
and heartache make a lane,
I’d walk the path to heaven
and bring you back again”.

Scott heeft mijzelf de voorafgaande jaren er regelmatig op gewezen, dat ik ooit afscheid van hem zou moeten nemen. In de week voor 11 november 2005 werd het overduidelijk, dat dat moment gekomen was.

Ik had hem graag nog wat langer bij me gehouden, maar voor hem was het heel duidelijk genoeg. 8 dagen na de dood van Famke, alsof er een afspraak tussen hen was, is ook Scott overleden.

Ik wist dat het afscheid veel pijn zou doen, maar een grote troost voor ons is, dat Scott nu geen pijn meer heeft en de rust heeft gekregen, die hij zo hard verdiend heeft. Lieve Scott, wat ben ik dankbaar voor de jaren, die we samen gedeeld hebben en voor alle mooie momenten met jou. Ik weet dat je voor altijd bij me zult zijn en ooit zullen we elkaar in het leven weer tegenkomen.

Een liedje wat de afgelopen weken veel gedraaid is hier en waarin ik veel herken, m.b.t. Scott en het afscheid van hem, is van KT Tunstall “Other side of the world”.

Hieronder de tekst:

“Over the sea and far away
She’s waiting like an iceberg
Waiting to change
But she’s cold inside
She wants to be like the water
All the muscles tighten in her face
Buries her soul in one embrace
They’re one and the same
Just like water
The fire fades away
Most of everyday
Is full of tired excuses
But it’s to hard to say
I wish it were simple
But we give up easily
You’re close enough to see that
You’re on the other side of the world to me
On comes the panic light
Holding on with fingers and feelings alike
But the time has come
To move along
The fire fades away
Can you help me
Can you let me go
And can you still love me
When you can’t see me anymore
The fire fades away”

Een oude ziel is niet meer hier
een wijze geest is daar
vermoeid mag hij nu rusten
zijn taak is vervuld hij is nu klaar.
Er is een veld met een oude boom
aan een water stil en klaar
daar waakt hij over jou en hen
zijn geest voor altijd daar.

(Bedankt TT)

13 oktober 1991 – 3 november 2005

Op donderdag 3 november 2005 hebben we onze Famke moeten laten gaan. Ze was doodop en wilde niet meer. De voorafgaande maanden ging het al langzamerhand bergafwaarts met Famke, maar ergens wilde ik dat niet zien en na een bezoekje aan de dierenarts, die een ontsteking aan het tandvlees constateerde, ging ik toch nog met de overtuiging naar huis, dat met wat antibiotica, Famke wel weer ging eten. (Alhoewel de dierenarts mij voorzichtig had gewaarschuwd, dat Famke ook weleens aan het einde van haar latijn zou kunnen zijn). De medicijnen sloegen dus niet echt aan en hebben we de beslissing moeten nemen om haar te helpen en haar haar rust te gunnen.

De laatste dagen van haar leven is Famke uitvoerig verzorgd door Liam, haar grote vriend. Zelfs na haar dood, bleef hij naast haar liggen en niemand van de andere honden, mocht er bij van hem.

Famke was tijdens haar leven een lekker eigenwijs en heel lief hondje, die mij met haar smekende blik heeft omgekocht, toen ik in het asiel op zoek was naar een hond, die een goed plekje zocht. Ze was zeker niet zo volgzaam als Border Collies kunnen zijn, maar met een lekkere beloning, kreeg je toch heel veel voor elkaar bij haar.

Lieve Famke, ik had je zo graag nog wat langer bij me gehouden, maar ik realiseer me ook heel goed, dat 14 jaar een ontzettend mooie leeftijd is voor een hond. Het is toch altijd te kort. Met de gedachte, dat je nu bij Max en Byron bent en al onze andere, overleden huisgenoten, kan ik vrede hebben. Om meer in jouw straatje te blijven: je zit nu op de “eeuwige jachtvelden” 🙂 Goede jacht, we zullen je nooit vergeten!

Wie is een trouwere vriend,
een gids die mijn pad verlicht,
een deugniet met een eerlijk hart
en ogen die mijn ziel raken.
Hij wordt geëerd door koningen,
is geliefd bij koninginnen,
in zijn werk een ware kunstenaar,
onoverwinnelijk tijdens de jacht.
Hij is de waker over mijn gezin
en beschermer van ons vee
en hoewel hij maar klein is,
verdient hij al het respect van de wereld. (Michael Gillow)

Deze tekst staat als inleiding in het boek “Denken als een hond”, geschreven door John Fisher. Dit boek heb ik gekocht in oktober 1997, toen we Famke uit het asiel hadden gehaald. Het is een eerbetoon aan alle honden, maar doet mij destemeer aan Famke denken.

1-9-1988 – 3-9-2003
In liefdevolle herinnering

15-11-1987 – 22-1-2003

“Zo ver weg, maar zo dichtbij”!

Lieve Max,Vorig weekend hebben we de moeilijke beslissing moeten nemen om je te laten gaan. Het kon niet langer meer, je was op! Op woensdag 22 januari 2003 is de dierenarts langs gekomen en hebben wij afscheid van je genomen. Op je eigen kleed, met ons naast je, ben je heel rustig ingeslapen.

Lieve Max, we missen je ontzettend en ook al is het niet bepaald leeg in huis, toch voelt het wel zo. We zijn je ontzettend dankbaar voor alles wat je ons gegeven hebt in de 15 jaar, dat we je bij ons mochten hebben. Dankzij jou is onze hondenhobby “uit de hand gelopen” en is ons leven zoveel rijker geworden.

Er komen bij mij heel veel herinneringen naar boven aan jou: hoe ontzettend gelukkig ik was, dat ik eindelijk mijn eigen hond had. Hoe ik je uit de hand voerde, toen je nog pup was, omdat ik vond, dat je niet genoeg at. Hoe Hannah als pup elke morgen boven op jou stond te springen en samen met jou in de mand lag te slapen. Hoe we samen met jou, Hannah en de katten ’s avonds altijd nog een blokje om gingen. De vakantie in de Ardennen, in Callantsoog, toen je mij nog een gat in m’n voet bezorgde en ik voor een tetanusprik naar de huisarts moest.

De laatste jaren begon je steeds meer een oude hond te worden; stram in de poten, bijna doof, maar o zo aandoenlijk en lief als bejaarde hond! Je kon nog steeds schooien als de beste en je laatste boterham met boter heb ik je weer uit m’n hand mogen geven.

Max, je wordt heel hard gemist, maar ik weet dat je altijd bij ons zult zijn en dat we elkaar ooit weer zullen zien. Je kunt nu zonder lichamelijke beperkingen rondrennen en die gedachte doet me goed!

Max, we houden van je en zullen je nooit vergeten!
Knuffels en kusjes,
Thineke, Mark en alle honden!

Verdriet verandert
Verdriet verandert jezelf.
Verdriet doet je
anders horen,
anders zien,
anders waarnemen,
anders voelen.
Verdriet maakt je gevoeliger.Verdriet verandert je contacten,
je levenszin,
je levensverwachting.
Verdriet verandert je interesses.
Verdriet verandert de mensen om je heen.
Verdriet maakt je vergeetachtig soms,
maar nooit vergeet je wie eens
jou leven anders maakte,
hoop, zin en levenslust gaf,
een nieuwe kleur.
Verdriet verandert ook zelf.
Zwaar als het kan zijn, loodzwaar
bijna niet te verdragen
kan het anders worden,
lichter soms,
maar nooit vergeet je wie eens
jou leven anders maakte.
Verdriet kun je niet alleen verdragen.
Verdriet kan anders worden,
als er mensen meedragen

I am not there
Do not stand at my grave and weep
I am not there, I do not sleep
I am a thousand winds that blow
I am the diamond glints on snow
I am the sunlight on ripened grain
I am the gentle autumn’s rain
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight
I am the soft stars that shine at night
Do not stand at my grave and cry
I am not there, I did not die

2 april 1998 – 16 mei 2001

Leeg en stil

Van nature staan mensen en dieren elkaar niet na,
door hun omgang raken ze met elkaar bevriend,
daarom valt het afscheid nemen extra zwaar,
omdat je veel hebt meegemaakt met elkaar.

Je wilt het niet verwachten, maar het is toch gebeurd
de toekomst zal voortaan door herinneringen worden gekleurd.

Een dier sterft altijd te vroeg en zeker nu hij was maar drie jaar oud
Je wilt hem niet missen, omdat je van hem houdt.

Maar als het lichaam niet meer wil,
zie het heengaan als een verlossing
al is je huis daarna leeg en stil

Kayo, je bent en blijft ons kadootje. Helaas moesten we je laten gaan, maar voor jou is het beter zo.

We missen je enorm en al ben je niet meer bij ons, je zult altijd een heel speciaal plekje hebben.

Esther en Richard

Glenfinnan Byron (Byron)

* 5-4-1989 – ✞ 29-5-2000

“Loving Memorie”

Your gentle face and patient smile
With sadness we recall
You had a kindly thought foor each
And died beloved by all
The voice is mute and stilled the heart
That loved us well and true
Ah, bitter was the trial to part
from one so good as you
You are not forgotten loved one
Nor will you ever be,
As long as life and memory last
We will remember thee
We miss you now, our hearts are sore
As time goes by, we miss you more
Your loving smile, your gentle face
No one can fill your vacant place

Dag knullekie, tot de volgende keer!

Mark en Thineke